Beatyfikacja Jana Pawła II

Było brak czasu i środków, a droga długa, ale ... Ale coś w środku cichutko grało. Musimy tam być, bo wszystkie drogi prowadzą do Rzymu. Znajomi zniechęcali. Niektórzy odciągali usprawiedliwiając swoją gnuśność: "Nic nie zobaczycie, W telewizji nawet grymas twarzy zobaczycie." Tak, problem filozoficzny - oglądać, czy być?

Mała delegacja Klubu - jeden samochód osobowy i cztery osoby śród około trzech milionów polskich pielgrzymów i miliona obcojęzycznych z całego świata. Ludzie jednego ducha ożywieni wolą musimy tu być,Więc byliśmy my i nie żałujemy. Mała pożyczka i trzy miesiące zaciągania pasa, a za to wielkie przeżycie i poruszenie duszy pamiętne na zawsze. Tsunami braw przewalające się przez cztery miliony radosnych, rozmodlonych pielgrzymów od Placu Św. Piotra na sąsiednie uliczki aż do Tybru.

Ten powiew Ducha wyczuwalny sercem i duszą, który Jan Paweł II powodował, a odczuwaliśmy Go już podczas pierwszej wizyty w Warszawie na trasie przejazdu, podczas porannej Mszy św. przed św. Anną i na Placu Piłsudskiego ( wówczas Zwycięstwa) gdy padły pamiętne słowa. Także później, czy to na lotnisku gliwickim, na którym miał być i nie miał i w końcu był, czy na Błoniach Krakowskich i w całej Polsce i w Rzymie, gdy na stopniach Piotrowych śpiewaliśmy Jemu i całemu światu. Zapowiadany przez naszych proroków i poetów: "takiego ducha wkrótce ujrzycie" i ujrzeliśmy, i widzieliśmy jak przewracał karty Ewangelii "przed trumną tu" w Rzymie. Chluba Rzeczypospolitej i chluba Kościoła. Tego Kościoła, o którym biskup krakowski Karol Wojtyła powiedział: "Dobry syn nie opuszcza chorej matki."

Jakże mogło nas nie być na beatyfikacji?

Byliśmy. Tych kilka zdjęć, które mamy nie powiedzą wszystkiego, ale dobrze że je mamy. Mijają dni i tygodnie, i zaczynamy je przeglądać.
Jan Święcicki